នៅព្រឹកថ្ងៃទី២៧ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០១៧ នៅភោជនីយដ្ឋានទន្លេបាសាក់២ មានការរៀបចំពិធីបើកសិក្ខាសាលាស្តីពីការ“ពិគ្រោះយោបល់លើសេចក្តីព្រាងផែនការយុទ្ធសាស្ត្ររយះពេល១០ឆ្នាំរបស់សាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទកសិកម្ម២០១៧ ២០២៦” ក្រោមអធិបតីភាពឯកឧត្តម វេង សាខុន រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងកសិកម្ម រុក្ខាប្រមាញ់ និងនេសាទ ដោយមានការចូលរួមពីសំណាក់ថ្នាក់ដឹកនាំក្រសួង និងក្រសួងពាក់ព័ន្ធ ភ្ញៀវវជាតិនិងអន្តរជាតិ សាស្ត្រាចារ្យ និងនិស្សិត ក្នុងគោលបំណងពិនិត្យអំពីវឌ្ឍនភាព កាលានុវត្តភាព បញ្ហាប្រឈម ការប្រមូលធាតុចូលពីគ្រប់ភាគីពាក់ព័ន្ធទាំងអស់ក្នុងបុព្វហេតុផ្តល់ផលប្រយោជន៍រួម សម្រាប់រៀបចំធ្វើផែនការយុទ្ធសាស្រ្តរយៈពេលវែង ដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍សាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទកសិកម្ម ឲកាន់តែមានការរីកចម្រើនទ្បើងបន្ថែមទៀត ក្នុងរយៈពេល១០ឆ្នាំនាពេលខាងមុខ ឆ្លើយតបទៅនឹងគោលនយោបាយកំណែទម្រង់ស៊ីជម្រៅរបស់រាជរដ្ឋាភិបាល។
គួរបញ្ចាក់ផងដែរថាផែនការយុទ្ឋសាស្ត្ររយះពេល១០ឆ្នាំសម្រាប់ ២០១៧ ២០២៦ នេះគឺជាការអនុវត្តលើកទី៣ របស់សាកលវិទ្យាល័យភូមិកសិកម្មដោយលើកទី១ បានប្រព្រឹត្តនៅឆ្នាំ ២០០១-២០១០ និងផែនការយុទ្ធ សាស្រ្តលើកទី២នៅ ឆ្នាំ២០១១-២០១៥ ទទួលបានជោគជ័យ និងសមិទ្ធផលធំៗ ជាច្រើនគួរកត់សម្គាល់ ជាពិសេសគឺ ការកសាងធនធានមនុស្សហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធសិក្សា មន្ទីរពិសោធន៍ ស្ថានីយ៍អនុវត្តន៍និងស្រាវជ្រាវ និងការទទួលស្គាល់លើឆាកអន្តរជាតិ។
ដើម្បីបន្តលើកកម្ពស់ការដឹកនាំ និងតម្រង់ទិសលើការអប់រំបណ្តុះបណ្តាលធនធានមនុស្សក្នុងវិស័យកសិកម្មកម្ពុជា ឲកាន់តែមានគុណភាព និងមានប្រសិទ្ធភាព ស្របទៅតាមការវិវឌ្ឍន៍នៃការ រីកចម្រើនរបស់ខឿនសេដ្ឋកិច្ចជាតិ និងជាពិសេសរត់ឱ្យទាន់សាកលភាវូបនីយកម្មក្នុងតំបន់ និងក្នុងពិភពលោក សាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទកសិកម្មបានកសាងផែនការយុទ្ធសាស្រ្តរយៈពេល១០ឆ្នាំថ្មី សម្រាប់អនុវត្តន៍បន្តគឺបានផ្តោតទៅលើទិសដៅចំនួន ៣។
ទី១: លើកកម្ពស់គុណភាព និងបរិមាណនៃកម្មវិធីសិក្សា ការស្រាវជ្រាវ និងការផ្លាស់ប្តូរបច្ចេកវិទ្យា
ទី២: អភិវឌ្ឍន៍ធនធានមនុស្ស និងហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធសម្រាប់ស្តង់ដាការអប់រំ និងការស្រាវជ្រាវ
ទី៣: លើកកម្ពស់អភិបាលកិច្ចល្អ ការបង្កើតមូលនិធិទ្រទ្រង់ និងការគ្រប់គ្រងមូលនិធិទ្រទ្រង់
ទន្ទឹមនឹងនេះ ឯកឧត្តមរដ្ឋមន្ត្រី ក៏បានផ្តល់អនុសាសន៍ និងទិសដៅមួយចំនួនបន្ថែមទៀតសម្រាប់អង្គសិក្ខាសិលាពិភាក្សា ពិគ្រោះយោបល់ និងអនុវត្ត ក្នុងការកសាងផែនការយុទ្ធសាស្ត្រ១០ឆ្នាំ របស់សាកលវិទ្យាល័យរួមមាន៖
ទី១. ត្រូវពង្រឹងការអប់រំ បណ្តុះបណ្តាលនិស្សិតគ្រប់កម្រិត រួមមានថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ បរិញ្ញាជាន់ខ្ពស់និងថ្នាក់បណ្ឌិត ឲមានចំណោះដឹងបច្ចេកទេសវិទ្យាសាត្រច្បាស់លាស់ មានទស្សនៈទូលំទូលាយ និងសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់អាចប្រកួតប្រជែងក្នុងទីផ្សារការងារទាំងក្នុងស្រុកនិងក្រៅស្រុក។ ជាពិសាសត្រូវមានយន្តការដែលផ្តោតទៅលើកខ្សែសង្វាក់ផលិតកម្មនិងសហគ្រិនភាពឲទៅជាអត្ថិភាពចំបង។
ទី២. យកចិត្តទុកដាក់ខ្ពស់លើការកសាងធនធានសាស្ត្រាចារ្យ និងគ្រូបង្រៀន ឲ្យមានជំនាញឯកទេសច្បាស់លាស់ ចំណេះដឹងថ្មីៗ និងស្មារតីទទួលខុសត្រូវសង្គម ដើម្បីតម្រង់ទិសវិជ្ជាជីវៈយុវជនជំនាន់ថ្មីឲមានប្រសិទ្ធភាព និងសមត្ថភាព។
ទី៣. ប្រែក្លាយសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទកសិកម្ម ពីការគិតគូរតែលើការបណ្តុះបណ្តាលឲទៅជាសាកលវិទ្យាល័យដែលយកចិត្តទុកដាក់ខ្ពស់លើការស្រាវជ្រាវជាចម្បង (Research University) និងការរួមចំណែកផ្ទេរបច្ចេកវិទ្យាកសិកម្មឲ្យដល់កសិករ ដូចជា ការស្រាវជ្រាវសម្រាប់អនុវត្ត (Apply Research) ការស្រាវជ្រាវបែបវិទ្យាសាស្រ្ត (Scientific Research) ឬការស្រាវជ្រាវដើម្បីរៀបចំគោលនយោបាយ (Policy Research) ជាដើម។ ពិសេសត្រូវខិតខំសិក្សាស្រាវជ្រាវ នវានុវត្តន៍និង ច្នៃប្រឌិតកម្រិតខ្ពស់ បង្កើតជា កញ្ចប់បច្ចេកវិទ្យាវៃឆ្លាត (Smart Technology) សម្រាប់កសិករ និង ផលិតកររបស់យើងយកទៅអនុវត្តដើម្បីសម្រាប់សម្រួលការងារ ក៏ដូចជាបង្កើនទិន្នផលកសិកម្មផងដែរ។
ទី៤. ខិតខំបន្តកសាងហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធសិក្សាឲបានគ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់បម្រើសេចក្តីត្រូវការក្នុងការសិក្សា ការអនុវត្តន៍ជាក់ស្តែង និងការស្រាវជ្រាវ រួមមានបណ្ណាល័យ ឧបករណ៍សម្ភារបង្រៀន មន្ទីរពិសោធន៍ ស្ថានីយ៍ដំណាំ កសិដ្ឋានចិញ្ចឹមសត្វនិងចិញ្ចឹមត្រីជាដើម។
ទី៥. កែលម្អនិងអភិវឌ្ឍកម្មវិធីសិក្សា ឲមានភាពទាន់សម័យស្របតាមតម្រូវការទីផ្សារ ឆ្លើយតបនឹងគោលនយោបាយអភិវឌ្ឍន៍កសិកម្មជាតិរបស់ក្រសួងកសិកម្ម រុក្ខាប្រមាញ់ និងនេសាទ និង គោលនយោបាយអភិវឌ្ឍន៍វិស័យឧស្សាហកម្មកម្ពុជា ដែលបានកំណត់ដោយរាជរដ្ឋាភិបាល។
ទី៦. យកចិត្តទុកដាក់ខ្ពស់លើការងារអភិបាលកិច្ចល្អ (Good Governance) នៅគ្រប់កម្រិត ទាំងកម្រិតសាកលវិទ្យាល័យ មហាវិទ្យាល័យ រហូតដល់ការិយាល័យឬដេប៉ាតឺម៉ង់។
ទី៧. បន្តយកទុកដាក់លើកិច្ចសហប្រតិបត្តិការជាតិ និងអន្តរជាតិ ជាពិសេសត្រូវបង្កើតឲមានយន្តការភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយអង្គភាពជំនាញតាមវិស័យ ភាពជាដៃគូរវាងសាកលវិទ្យាល័យនិងវិស័យឯកជន PPP (Public Private Partnership) ដើម្បីផ្តល់ឱកាសដល់សាស្រ្តាចារ្យនិងនិស្សិត បានសិក្សារៀនសូត្រការងារជាក់ស្តែងបន្ថែមពីស្ថាប័នរដ្ឋ វិស័យឯកជន ហើយវិស័យឯកជនក៏ត្រូវចូលរួមចំណែកក្នុងការកសាងធនធានមនុស្ស ក៏ដូចជាទទួលបានបច្ចេកទេសនិងរបកគំហើញថ្មីៗពីសាកលវិទ្យាល័យទៅវិញទៅមកផងដែរ។ ទន្ទឹមនឹងនេះក៏ត្រូវជំរុញការធ្វើអន្តរជាតូបនីយកម្ម (Internationalization) ពោលគឺផ្សារភ្ជាប់រវាងសាកលវិទ្យាល័យយើងទៅនឹងសហគមន៍សាកលវិទ្យាល័យអន្តរជាតិ ជាពិសេសក្នុងតំបន់ តាមរយៈការបញ្ជូននិស្សិតនិងសាស្រ្តាចារ្យទៅសាកលវិទ្យាល័យដៃគូ និងការទទួលយកសាស្រ្តាចារ្យនិងនិស្សិតពីសាកលវិទ្យាល័យដៃគូមកវិញ។
